μεσανυχτα

βλεπω τα πτωματα να πλεουνε στο Γαγγη

να τα τρωνε τα σκυλια

βλεπω την αγαπη να χανεται στο ανειπωτο

βλεπω την αιωνιοτητα που κυλαει στις φλεβες σου

και τα ονειρα των τζιτζικιων στο φλοιο της υπαρξης

βλεπω την αθανασια να ντυνεται με χρωματα αμφιδρομης εννοιας

και τα λογια του δικαστη να παγωνουν πριν την αποφαση

βλεπω τον θανατο να ειναι μια σταγονα βροχης

και το θαυμα μια ακομα εκφραση του παραλογου

ειμαι μεσα σε σενα για παντα

χωρις μανα χωρις πατερα χωρις πατριδα

ειμαι ατελειωτα ενα με τη ροη του ποταμου

που κυλαει αργα στον ωκεανο

χωρις νοημα χωρις αιτια χωρις αποτελεσμα

αισθανομαι τα δεδομενα να χανονται

και η τραπεζα να γεμιζει φως

η ποιηση περναει απο τα δαχτυλα αυτων που θυσιασαν

οτι πιο αγαπημενο

γιατι στον ερωτα μονο ο θανατος ειναι αντιλογος…