νηνεμια

περπαταω στο πουθενα και το πουθενα ειναι θεος

μνημες του χαους η θυμιση μου

και θανατος το καθε βημα μου

μετουσιωση η βαση της ευδαιμονιας μου

δεν υπαρχω

υπαρχει το απειρο και μικρες ανταυγειες φωτος που παιζουν με το χρονο

παραληλοι κοσμοι ανοιγονται στα ματια μου

εκρηξεις αστεροειδων η καθε αναζητηση μου

τελειωνουν ολα και ολα αρχιζουνε

τιποτα πια δεν εχει σημασια

σ εχασα και εχασα τα παντα

εχασα τα παντα και εμεινα ησυχη…